Sen benim kalbimken unutmam münkün değil herşeyim.

İçimin en içinde kovalıyorsun yarım kalmış nefeslerimi, sana kaçarcasına..
Adı konmamış bir yerdeyim şimdi.
Sen susuyorsun ben düşüyorum hakettiğim o dipsiz kuyulara. Ağlayınca uzun ağlarım kimseler olmaz. Susmanın konuşmaktan zor olduğunu anlardın bu hallerimide anlar mısın?
Yaşam ne tuhaf bilmecedir, bir varsın bir yoksun. Hiç olmadın aslında sen gelmiş gibi yaptın bense düşünmeden kalbimi verdim. Bana yüzünden çizgiler verir misin?
Gülüşünle belirginleşen ve hiçbir gamzeye yer açmayan. Çare susmaktır, çare sevmektir kendi yüreğini, çare kendi yüreğinden özür dilemektir.
Zorlama hiç içinden gelmedi sevmek. İnsan hiç dokunmadığı birinin göğsünde uyumak ister mi?
İstiyorum işte..
Bunca hatalarıma seni belkide haketmeyişlerime rağmen istiyorum. Oysa ben aynı evi paylaşmak istiyordum seninle.
Babamın soyadını bir kalemde silmeye... Ömür boyu 'Salman' kalmaya hazırdım bile..
Gece mutfaktan tıkırtılarını duymak, her sabah banyoda diş fırçanı görmek, benim kıyafelerimin arasına karışan kıyafetlerini izleyip huzur bulmak istiyordum. Uykudan uyanınca elimi yanımdaki yastığa uzattığımda yanımda nefes alışını hissetmek istiyordum. Göğsünde uyuduğum anlarda kalp atışlarının benim için atmasını düşünüp huzurlu uyumak istiyordum...
İnsan neden özler ki kokusunu bilmediği birini?
Nasıl bağlanır böyle?
Biliyorum haketmedim aldığım beddualar geziyordu belkide hala üzerimde. Böyle derin, böyle şiddetli çıkıyordu işte acısı...
Sahi kaç ay oldu birbirimizi görmeyeli? Belkide yıl olmuştur gerçekten farkında değilim. Elele tutuşabilseydik yenerdik belkide içimizdeki savaşı. Sevebilirdin beni, bende daha çok severdim seni. Biz seninle hiç biz olmadık aslında. İnandığım tek şey birgün gerçek olucaktık. Herşey dokunmak değil, herşey kokusunu tanımak değil... En iyi ben yorumlardım belkide bunları. Evet çok sevdik birbirimizi ama aynı zamanda aynı yoğunluklarda değil..
Hazırdım ben sevgilim. Nikah masasında hiçbir etki altında kalmadan bir ömür eş olarak seni sevmeye.
Hazırdım herşeyim aynı evin anahtarını seninle taşımaya.. Hazırdım aynı yatakta uyumaya, tek yastıkta tek beden olmaya.
Ben şimdiden razıydım 9 ay senden bir parça taşımaya her tekme atışında sana koşmaya. Sense canımı acıtacağını düşünüp şimdiden hazır olmalıydın ona kızmaya. İlk adımlarını seninle atmalı. İlk baba demeliydi. Benim kadar sevmeli seni, gülüşüde sana benzesin inan hiç kıskanmam. Sen beni terkttiğin andan beri bunları kuruyorum kafamda sense, yetmeyen gücünle bir kerede çekip gitmeyi... Ben her gece bir kez daha aşık olurken dokunmadığım adama sen bir adım daha uzağımdaydın.
Sen benim kalbimken unutmam münkün değil herşeyim...........